10.13.2008

i don't want to miss a thing.

Ito ang kanyang kuwento.

It was hard to leave her knowing that she was in so much pain. She was moaning again and again for the last six hours or so. It's like what you see in films, you don't want to see a person be delayed of his/her agony because it's really hard see someone going through a lot of pain. One can only imagine.

Hindi ako makatulog. Nasaktan ang loob kong nariring siyang paulit-ulit na sumisigaw. Hindi ko kayang makita na ganyan lang siya. Naisip ko na siguro ngang mas makabubuti kung kunin na ang lahat ng sakit na kanyang dinaranas. Nang mag alas-kwatro ng umaga, biglang tumahimik ang paligid.

I did my so-called "usuals." I wanted to go and look if she was still okay; however, I was afraid of seeing her dead. I'm not yet ready, although there was this great feeling of her being dead.

Hindi ako mapakali. Nawala siya nang saglit sa aking isipan, ngunit bumalik ito nang malapit nang matapos ang aking pasok. Hindi ko maipaliwanag ang aking naramdaman noong mga oras na iyon sapagkat gusto ko pa rin siya makasama. Sa kabilang banda naman, mas makabubuti rin naman kung mamamatay siya dahil ayaw ko na rin siyang nakiktang naghihirap.

I was going for the first choice, but not everyone can always get what he/she wants. I'm sure about one thing though, you can find happiness in just about anything. Even if people are not what you expect them to be, it's a given fact that you will be happy spending time with them.

And with that, I will miss her so much.

No comments: